Είστε τα παιδιά μας. Είστε οι κόρες που γλυκοφιλούσαμε τα βράδια, είστε οι γιοι που κακομαθαίναμε με αγκαλιές, είστε οι γιοι και οι κόρες που καμαρώναμε στα κρυφά να μεγαλώνετε και ν' ανοίγετε τα φτερά σας.
Είμαστε οι γονείς που σας σφιχταγκαλιάσαμε στην εξώπορτα, καθώς φεύγατε για άλλο ένα ταξίδι. Παραχώσαμε στην τσέπη σας ένα εικοσάρικο για να έχετε κάτι για το δρόμο, βάλαμε στην τσάντα σας λίγη λαγάνα που σας αρέσει και είπαμε "Καλό ταξίδι, αγάπη μου, μην ξεχάσεις να μου στείλεις μήνυμα μόλις φτάσεις, να προσέχεις".
Είμαστε οι μάνες που γείραμε μισοκοιμισμένες μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση. Και ξαφνικά ακούσαμε στα έκτακτα δελτία για ένα τρένο. Είπαμε "όχι, δεν μπορεί, δεν είναι το δικό μας τρένο". Αλλά όσο τα βάζαμε κάτω και όσο τα υπολογίζαμε, τόσο νιώθαμε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας.
Είμαστε οι πατεράδες που πήραμε χίλιες κλήσεις στον αριθμό σας, αλλά κανείς δεν απάντησε. Και ξαναπήραμε, πάλι και πάλι, και όλο μια καινούρια δικαιολογία βρίσκαμε για να πιστέψουμε πως στην επόμενη προσπάθεια θα ακούγαμε τη φωνή σας.
Είμαστε οι πατεράδες που ρίξαμε τρέμοντας κάτι πάνω μας, καβαλήσαμε σαν τρελοί το αμάξι και πήραμε τους δρόμους.
Είμαστε οι μάνες που πνιγόμασταν στα αναφιλητά μας, αλλά ανάμεσά τους βρίσκαμε δύναμη και όλο μουρμουρίζαμε "το παιδί μου είναι καλά, το ξέρω, το ξέρω".
Είμαστε οι μάνες που ουρλιάζαμε "βγάλτε με από τον εφιάλτη, πάρτε με από εδώ".
Είμαστε οι πατεράδες που παίρναμε ξανά και ξανά τηλέφωνο στα νοσοκομεία, περιμένοντας με κομμένη την ανάσα να ακούσουμε πως σας έχουν σε κάποιο από αυτά. Και δε σας είχαν.
Είμαστε οι μάνες που ξεροσταλιάζαμε έξω από τους σταθμούς των λεωφορείων, για να σας δούμε να βγαίνετε. Αλλά ποτέ δε βγαίνατε.
Είμαστε οι πατεράδες που τρέχαμε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και σας αναζητούσαμε, γιατί δεν τους πιστεύαμε πως δεν σας έχουν εκεί. Κανέναν δεν πιστεύαμε πια.
Είμαστε οι μάνες που δε σταματήσαμε ποτέ να καλούμε τον αριθμό του κινητού σας, εκείνη την ατελείωτη νύχτα.
Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που μας ζήτησαν να δώσουμε DNA μήπως βρουν κάτι από εσάς. Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που μετά καταρρεύσαμε. Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που άδειασε η αγκαλιά μας και στέγνωσε η καρδιά μας.
Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που δε θυμόμαστε πια γιατί πρέπει να είμαστε εδώ κι όχι εκεί μαζί σας. Είμαστε οι μάνες και οι πατεράδες που θέλουμε να σας κρατήσουμε το χέρι, να σας πούμε "μη φοβάσαι αγάπη μου, είμαι εδώ. Μην κλαις μωρό μου, ένα κακό όνειρο ήταν μόνο."
Είμαστε εδώ, όλοι γίναμε μαμάδες και μπαμπάδες δικοί σας.
Είμαστε εδώ για να φωνάξουμε για το άδικο, να φωνάξουμε πως δεν ήταν η κακιά η ώρα, δεν ήταν ο σταθμάρχης, δεν ήταν τα άστρα και η κατάρα των Τεμπών. Ήταν έγκλημα και θα το φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη.
Είμαστε οι μαμάδες και οι μπαμπάδες σας και είμαστε εδώ. Για εσάς.
